Merry X-mas and a Happy New Year!

We zijn een beetje laat maar wij willen iedereen een geweldige Kerst en een knallend nieuw jaar wensen! Volgens het weerbericht is het een witte Kerst geweest in Nederland, SUPER! Pas wel op de handjes tijdens nieuw jaar en we gaan er van uit dat jullie gewoon de nieuwjaarsduik doen!

Irkutsk, Olkhon island, Lake Baikal

Na weer een lekker lange treinreis komen wij 's avonds aan in Irkutsk. We worden opgewacht door onze tourgids die ons naar het hostel brengt waar wij eerst een nachtje doorbrengen.

De volgende ochtend moeten we al vroeg op want Leonid (de tourgids) wachts ons op om 9.30. Vandaag hebben we een lange reis voor de boeg. We gaan eerst met een 4x4 landcruiser zo'n 3,5 uur rijden naar de rand van het Baikal meer. Het Baikal meer is het diepste meer ter wereld, evenals een van de grootste. Het meer is gevormd door twee aardplaten die per jaar 2 cm van elkaar verschuiven. Het meer bevat 1 / 5de van het totale zoete water in de wereld. Het is dus altijd drinkbaar en erg helder. (Over een paar miljoen jaar vormt Baikal de volgende oceaan die geheel Azie splijt).

De weg is al aardig ondergesneeuwt en er steekt een stevige wind op. (Leonid: "This is no longer a tour, it is now a expedition!") Onderweg nemen we een tussenstop voor wat Russische lunch. Dit is een heerlijk soepje, kleine dumplings (dit is een bolletje vlees met deeg eromheen), salades en natuurlijk droog brood. Leonid leert ons hoe je alles op de echt Russische manier eet. Het smaakt allemaal uitstekend.

Omdat de wind erg sterk is was het de vraag of de boot (eigenlijk het verroest, bevroren bootje) wel ging. Hier was eigenlijk geen twijfel over mogelijk, de mensen in de omgeving van Baikal zijn gehard door de natuur. We lopen over een riskante loopplank op het even of meer riskantere bevroren dek van het bootje. De kapitein wilt dat we benedendeks gaan omdat het toch wel gevaarlijk is. We horen wat rommelen en kraken als we naar Olkhon island voeren. Dit blijkt het ijs te zijn dat zich sinds de laatste overgang al is gaan ontstaan.

Aan de overkant aangekomen staat ons een leuk voertuig te wachten. Het is een oud militaire ambulance met vierwiel aandrijving en is bijzonder degelijk gebouwd (Leonid verteld ons dat de auto 20 jaar meekan zonder ook maar iets te vervangen). Zo'n stevige wagen is ook wel nodig want op Olkhon zijn geen asfalt wegen meer. We worden door elkaar geschud als de wagen over de bevroren modderwegen (bandensporen eigenlijk) raast. Het hele eiland zit onder de sneeuw, wat blijkbaar erg bijzonder is. Leonid verteld ons dat er NOOIT sneeuw ligt op Olkhon island. De locale bevolking in het busje verteld hem dit. Ze hebben dit nog nooit meegemaakt.

Na een toch wel oncomfortabele rit, dit ook omdat je door de kou om het halfuur naar de wc moet, komen we aan in het grootste dorp van het eiland; Khuzhir. In het dorp wonen zo'n 1000 mensen, de meeste hiervan Russen. In andere dorpen op Olkhon is de bevolking Buryati (geen idee of dit goed is gespeld). Buryati zijn in feite Mongolen die eeuwen geleden naar Rusland trokken.

Ons guesthouse blijkt gewoon een huisje van de lokale bevolking, maar dan een kamer extra. We eten Omul. Dit is de befaamde vis uit Baikal, die ook het meest word gevangen. Omdat in de winter het ijs natuurlijk is dichtgevroren kunnen er geen boten vissen op het meer. Op Olkhon is dit echter geen probleem; in de zomer vangen ze zo veel vis dat het genoeg is voor de winter (dit doet Rusland evenals met andere producten). Weer iets anders gegeten! Het smaakt goed.

Na het eten gaan wij ons wassen. Omdat er op Olkhon haast geen stromend water is, dus ook geen douche, doen wij dit in een traditionele banya. Een banya word ook wel stoombad genoemd. Het is in feite een sauna. Stenen worden verwarmd en als je hier water over gooit gaat het stomen. Een banya heeft drie 'hokjes'. In het eerste kleed je je uit. In het tweede was je je. Er staat een grote ton koud water en een pannetje. Je kan het koude water met warm water mengen. Het derde hokje is waar het echt gebeurd. Dit is het warmste hok en hier kan je de stoom creeeren. Leonid verteld ons dat er grote competities banyazitten worden gehouden, waar de temperaturen wel tot de 100 graden celsius kunnen oplopen. Wat er ook echt bij hoort is een sprint naar buiten om jezelf in de sneeuw te gooien (dit probeerden wij dus ook... onsuccesvol).

De volgende dag worden we al vroeg gewekt voor het ontbijt. Poeh! Alweer een hele maaltijd, we hebben moeite het erin te krijgen. Het is porridge en pannekoeken met een veelste zoete framboossaus (zelfgemaakt uiteraard). Als we buitenstappen staat Anatolio, een lokale vissersman op ons te wachten. Hij is vandaag onze chauffeur, en ook al spreekt hij geen engels, en zal het een ander over het leven op Olkhon island vertellen.

We stappen in in de oudmilitaire ambulance en trekken er op uit. Het is weer de vraag of we ons doel zullen bereiken door de dikke sneeuw. Na even rijden zien wij een andere voertuig (zelfde als van ons) vaststaan in de sneeuw. Een lokale man probeert tevergeefs de wagen eruit te graven wat vrijwel onmogelijk is omdat de wind meer en meer sneeuw aanvoert. We besluiten de man te helpen. Even later is de wagen eruit getrokken en vertaald Leonid waarom deze man zo nodig door de sneeuw heen wilt rijden. De man verteld dat zijn zoon op een noordoostelijke stuk van het eiland vastzit zonder eten, afgesloten van de andere dorpen door de bijna schouderhoge sneeuw. Omdat wij dezelfde kant op gaan rijden we uiteindelijk met twee wagens achter elkaar.

Ondanks de onmenselijke kou (vooral door de wind) is het landschap schitterend. Tussen de bevroren ramen door zien wij vanaf het westerlijke gedeelte van het eiland het Maloe Moe, dit is het stuk Baikalmeer tussen Olkhon island en het vaste land in het westen. We wagen het toch buiten te staan om met koude handen wat mooie foto's te maken.

Een stuk verder, na bijna een paar keer vast te hebben gezeten, komen wij aan bij het beboste gedeelte van het eiland. Hoe noorderlijker we gaan, hoe meer sneeuw er is. Het komt hier al tot de knie. De man die voor ons rijd komt steeds vaker vast te staan als hij een weg baant door het bos. We besluiten uiteindelijk terug te keren, omdat wijzelf niet per ce naar het noorden moeten. Het zou gevaarlijk zijn om met 1 auto te proberen terug te keren. Ondertussen is het al een tijdje verder dus gaan we maar lunchen. Anatolio maakt een tafeltje in het busje en er verschijnt weer vis op tafel. Leonid waarschuwde ons al dat we gek zouden worden van de vis. Het is niettemin erg lekker, vooral de warme thee!

Eenmaal weer uit het bos zetten we het voertuig neer en gaan we een stukje het ijs op. Eerst is het toch wel spannend, omdat we veel gekraak horen. Dit komt omdat nog niet het hele meer is bevroren en het water tegen de ijsplaten beukt wat een soort van kettingreactie heeft. Het is eigenlijk nog maar net winter en het ijs is al zo'n 30 cm dik. Over een maand zou het 1 meter dik zijn, genoeg om er met een auto overheen te rijden. Helaas kwamen wij hier te vroeg voor. Voorderest rijden we nog wat over het eiland en laat Anatolio ons de mooiste plekjes zien, waaronder 'Shaman Rock', een van de vijf meest spirituele plaatsen op aarde. Misschien omdat hier zoveel energie is, of gewoon omdat de wind hier het koudst is, bevriezen onze neusen bijna voor het echt! Ons gezicht, wat het enige stukje open is van ons lichaam, is rood door de kou. Gelukkig merkt Leonid op dat onze neus wit word, waarna we op een drafje naar het busje te gaan.

Die avond eten we gebakken vis met een soort van kleine bruine erwt. Erg smakelijk! We nemen weer een lekkere banya.

De volgende dag is een dagje 'vrij' voor ons zelf zonder Leonid etc. We besluiten naar het haventje te lopen. Ziet er wel gaaf uit al die boten op het bevroren water! Voor de hele kust liggen er grote stukken afgebroken ijs op een hoopje. Door de harde wind is het ijs zo gaan beuken dat het kapot ging en over elkaar heen gaat. Verder lopen wij, met een aantal honden (elk huishouden heeft zo'n 1 a 2 honden) naar een bos waar we wat sneeuwpret hebben. Gelukkig deze dag bijna windstil wat het erg aangenaam maakt.

Na alweer een stevig ontbijtje is het helaas (of gelukkig?) tijd om terug naar het vaste land te keren. We gaan met het bootje nu echt door het ijs heen en komen na 10 minuten aan. Leonid verteld ons even te wachten terwijl hij de auto haalt. Na zo'n 35 minuten zien wij hem terug komen lopen. Hij verteld ons dat de auto niet wilt starten. Best wel logisch leek ons na een paar dagen in -35 graden. We lopen naar zijn landcruiser, waar hij zn best doet de motor op te warmen. Hij legt ons uit wat er aan de hand; zijn speciaal apparaat dat nodig is de motor op te warmen gaat op 220v. De man waar hij zijn auto had geparkeerd, zei dat hij 220v had, maar bleek 180v te zijn. Maar goed, na 2 uur wachten is de auto nog niet aan de praat en zijn onze voeten bevroren. Leonid besluit de auto naar de dichtsbijzijnde 'emergency post' te laten slepen en het daar te proberen. We stapten om half drie van de boot af, en gingen uiteindelijk na 7 uur, en een tal van koppen thee met koekjes, op weg terug naar ons hostel in Irkutsk.

(Hotel) Novosibirsk.

Ik zal het dit stukje maar kort houden. Novosibirsk is een oersaaie stad waar geen ene reet te doen is.

We komen aan met de trein midden in de nacht. Hier hadden we eerst niet op gerekend omdat we nog niet wisten dat alle treintijden in Moscowtijd stonden. Gelukkig is het een goed hotel en krijgen we een gratis halve nacht erbij. In slaap vallen blijkt erg lastig aangezien we een aardig tijdje hebben gelegen in de trein, dit gecombineerd met het doorkruizen van alweer een tijdzone.

De eerste echte dag in Novosibirsk bekijken wij de paar dingen die er te zien zijn. Een groot standbeeld van Lenin en (alweer) een kerk. Het is best een grote stad, maar totaal niet toeristisch. De dag erna brengen wij bijna geheel in het hotelkamer door, waar wij gelukkig een schitterend uitzicht hebben op het grote treinstation en het drukke plein ervoor.