Met de boot gaan we van Ko Tao, het ultieme Thaise duikeiland, via Bangkok naar Kanchanaburi. In de bus vanaf Chumphon, de pier waar we aankomen met de buit vanaf Ko Tao, naar Bangkok hebben we een VIP lounge! Het is een dubbeldecker tourbus. Echt megagroot. Normaal gesproken zijn er nog een stuk of 6 stoelen op het onderste dek, maar in plaats daarvan zit er in deze bus een VIP lounge. Met vijf andere backpackers uit Engeland (denk ik) hebben we een feestje terwijl we naar Bangkok rijden.. Wel eens grappig voor de verandering ;)
Aangekomen in Bangkok nemen we direct een taxi naar het zuidelijk busstation. Hier kopen we een ticket naar Kanchanaburi. Het is inmiddels ~half zeven in de ochtend. Na tweeen en een half uur rijden komen we aan in Kanchanaburi. Dit is de stad van "The Bridge Over The River Kwai", misschien ken je de film wel. De stad is eigenlijk beroemd geworden om het tragedie die zich daar afspeelde in de Tweede Wereldoorlog.
In de Tweede Wereldoorlog begon Japan met het veroveren van Azie.. althans, dat was de bedoeling. Nadat ze Thailand in hun grip hadden wouden ze doorstoten naar andere Aziatische landen. Om dit zo efficient mogelijk te doen begon Japan met het bouwen van een treinrails die Burma en Thailand verbind. Hiervoor gebruikten ze POW (Prisoners Of War). Dit waren vooral Britten, Amerikanen, Australiers en Nederlanders. De barbaarse omstandigheden waaronder deze krijgsgevangen aan de rails moesten werken maakt het ook zo beroemd. In totaal zijn er 100.000 mensen aan dood gegaan. Daardoor heet dit stuk rails ook wel de 'Death Railway'.
Als we aankomen in Kanchanaburi gaan we eerst opzoek naar een guesthouse. We zoeken een goedkoop budget guesthouse op in de Lonely Planet en vragen een taxi erheen te rijden. Na even rijden komen we aan en vragen we voor een kamer. Hier word al haast niet op gereageerd. Volgens mij waren de kamers zo en zo kaal en te simpel, maar omdat niemand ons hielp gaan we verder op zoek. We rijden ietsje verder en vinden een guesthouse waar we wel worden geholpen en waar de kamers goed zijn. Voor 450 baht hebben we een kamer met warm water, fan en twee bedden op een 'raft' (woonboot) met uitzicht over de rivier.
Eerst maar even ontbijten hierna. Michael neemt z'n vertrouwde cornflakes with milk en Robin een hamsandwich. Na bijna een dag in de boot en bus te hebben gezeten ga je best wel.. stinken. Daarom eerst maar even een douche voordat we de omgeving gaan verkennen. Eindelijk weer een warme douche! Het mag dan wel ~30 graden zijn buiten, om 's ochtends wakker te worden met een koude douche is toch geen pretje. Als we schoon zijn lopen we de straat uit zijn we al zo uitgeput en dorstig dat we de eerste beste bar ingaan om wat te drinken. Hier ontmoeten wij een (voor Michael) alleraardigste vrouw. We kletsen wat waar wij en zij vandaan komt en beloven die avond en de volgende terug te komen voor een biertje.
Omdat het gewoon een te handig vervoersmiddel is, en omdat elke keer met een tuk-tuk of taxi te gaan duur is, huren we een scooter. We proberen een keer op ons geld te letten en huren er een in plaats van twee. Met helm op en al begeven we ons, Michael aan het stuur, naar the bridge over the river Kwai. Kwai spreek je trouwens uit als 'square' maar zonder 's', dus niet 'kwaai'! Bij de brug aangekomen is het een aardige drukte van Chinese(!) toeristen. Gelukkig staan Chinezen altijd bij het beginpunt van een attractie omdat ze te lui zijn ook maar een stap te lopen. We lopen dus een stukje verder de treinbrug over wat tevens best wel gevaarlijk is! Er is maar een klein plankje in het midden om op te lopen, en als er dan een tegenligger aankomt moet je op een metalen balk staan (alles boven de rivier!). We maken veel foto's van deze beroemde brug. Hierna nemen we een kijkje in het JEATH (Japan, England, Amerika/Australia, Thailand, Holland) Museum. Dit is echt het meeste willekeurige museum wat we ooit hebben gezien. Het ziet er niet uit. Wat een respectvol museum moet zijn is bijna lachwekkend.
Als het donker word verplaatsen wij onszelf naar de lokale nachtmarkts. Dit is best wel een trekpleister voor.. lokale mensen! We eten een hapje op straat en lopen daarna wat rond. Omdat Michael altijd alles vergeet (dagboek, boek, shampoo zo'n drie keer, slippers, contactlenzen) proberen we voor een goedkope prijs er iets van terug te kopen. Helaas kunnen we niks vinden.
De volgende dag staan wij bijtijds op, 10 uur, om naar het busstation te komen. Hier zetten wij de scooter neer en nemen de bus naar de Erawan waterfalls. Na een bloedhete rit (het zweet zit nog steeds in onze t-shirts) komen we om half 1 aan. De waterval bestaat eigenlijk uit meerder watervallen, 7 in totaal. Eerst een ijsje eten en dan begint de tocht naar de verste waterval. Onderweg komen we alle 'tiers' (trappen) tegen. Het water ziet er heerlijk uit om in te zwemmen! Na zo'n drie kwartier lopen, en nog meer zweet in het t-shirt, komen we aan bij de 7e trap van de waterval. Hier neemt Michael een duik in het water en tot zijn verassing krijgt hij een gratis 'fish massage'. Er zwemmen vissen onder de waterval die aan zijn huid knagen. Nu hoeft hij zelf niet meer zijn vervellingen van het rood worden eraf te halen. Na deze verfrissing gaan we terug naar beneden. Robin stoot onderweg zijn teen tegen een rots, dit is nu al de zoveelste verwonding aan zijn voeten..
Beneden bij de parkeerplaats aangekomen nemen we een snack en gaan we de propvolle bus in terug naar Kanchanaburi. Onderweg worden er wat lokale mensen opgehaald die aan de kant van de weg staan waardoor het nog krapper word, geen probleem echter!
Als we onze t-shirts hebben verwisseld voor schone gaan we uit voor een hapje eten. Michael brandt zijn tong aan een te heet Thais gerecht, Robin smult van een pizza funghi. Hierna gaan we, als afgesproken, naar de Easy Bar waar we de dag eerder ook waren. Onder wat bier en pool bruist de liefde tussen Michael en Sirirat (de dame van de vorige dag). Omdat je na wat alcoholische versnaperingen toch wel honger krijgt, gaan Michael en zijn vriendin wat eten in een lokaal restaurantje en genieten samen op de brug van een heldere sterrenhemel met op de achtergrond gitaarspel. Het is een leuke avond.
Na lang te hebben uitgeslapen van een kater (Michael en Sirirat..) gaan we met z'n drieeen wat sightseeing doen. Omdat met zijn allen op een scooter ons toch wel gevaarlijk leek huurt Robin een scooter voor zichzelf. Als we een kilometer hebben gereden gaat Robin, hoe kan het ook anders, spontaan onderuit en schaaft hierbij benen en armen. We rijden gauw terug naar het guesthouse om de wonden te verschonen, waarna we onze weg weer vervolgen (Robin bij Michael achterop deze keer, en Sirirat op de andere scooter) naar een begraafplaats. Deze mooi onderhouden begraafplaats is speciaal gemaakt voor de Britse, Australische en Hollandse slachtoffers die zijn omgekomen bij het maken van de Death Railway. Het is hier erg vredig, erg mooi.
Als we zijn uitgekeken gaan we naar een Temple Cave (grot tempel voor Buddihsten). Het is hier lekker cool. We voorspellen onze toekomst met behulp van wat stokjes en een papiertje en kijken rond. Hierna lopen we iets verderop waar wij weer de Death Railway tegenkomen. Het traject gaat loop hier tussen wat harde rotsen door. Omdat hier de meeste slachtoffers zijn gevallen (omdat er zo snel en hard werd gewerkt onder onmensenlijke omstandigheden) heet deze pas 'Hellfire Pass'. We lopen nog een stukje naar beneden naar de rivier en zitten even, luisterend naar de natuur.. en een karaoke boot die langskomt!
Hierna gaan we naar de monkey school, een school waar ze apen allerlei truukjes leren zoals het plukken van cocosnoten (3x zo snel als een mens dat kan), fietsen, tellen, basketballen en zwemmen. Erg leuk om te zien al die aapjes.
Na al dit rondkijken begint ons maagje toch wel te knorren. Sirirat kent een restaurant en leid dus de weg. Het is een echt Thais restaurant met erg pittig eten. We bestellen voor de hele tafel (dus iedereen kan van alles wat proeven) en natuurlijk wat Chang bier. Robin doet leuk en eet een hele chili peper op.. hier krijgt hij ernstig spijt van. Bedienden zetten de bak met ijs, eigenlijk bedoelt voor met drankjes, naast hem neer. Even later komt de restauranteigenaar een kijkje nemen. Hij vraagt waarom Robin zoveel bier drinkt en stukken ijs op zn tong legt. Van het een van het ander en even later zitten we met het gezin van de restauranteigenaar gezellig te kletsen. Hier ontmoeten we Jayne. Dit is de dochter van de baas en verteld dat ze studeerd in India en dat ze voor maar een paar dagen in Thailand terug is. Kon Chai doet wat tovertrucjes voor en omdat we allemaal een beetje aangeschoten zijn is dit des te gekker! (Je zegt trouwens Kon voor een naam als je diegene respecteerd). We spreken met Jayne af gauw weer langs te komen. Michael en Sirirat gaan nog even wat eten voor het slapen gaan.
De dag erna is niet echt noemenswaardig. Michael en Sirirat slapen de hele dag door..
De volgende dag echter zullen we beiden niet gauw vergeten. Het is de 14e, dat betekend dat het Valentijnsdag is! Als eerst gaan we opzoek naar een presentje van Robin naar Jayne. Om 2 uur gaan wij naar het restaurant van Kon Chai en wachten we tot Jayne er is. Met zn allen spenderen we een gezellige dag. Het is Valentijnsdag en iedereen is vrolijk, iedereen zit vol liefde voor elkaar! Michael haalt een bos rozen voor Sirirat (best moeilijk als ze constant bij je is, een smoesje werkte gelukkig). 's Avonds eten we ook in het restaurant met elkaar en drinken daarna weer wat. Het is een feestje want een van de bedienden is jarig. Tot na diensttijd zitten we er en daarna gaan we zelfs wat karaoke doen. Gelukkig is iedereen zo aangeschoten dat niemand hoort dat we slecht zingen. ;)
Weer de dag erna doen we eigenlijk geen ene reet. Iedereen is te moe en zit nog vol gedachtes van de vorige dag. Wel boeken we een trein van Bangkok naar Chiang Mai. Helaas komt aan al het goede een einde. 's Nachts om half 4 worden we opgehaald bij het guesthouse. Na wat traantjes zijn we opweg naar het busstation waar zelfs de taxichauffeur ons omhelst. We nemen de bus van Kanchanaburi naar Bangkok wat ongeveer twee en een half uur duurt. Aangekomen in Bangkok (hier zijn we nu al supervaak geweest!) nemen we een taxi naar het treinstation. We ontbijten hier en pakken de trein van 12 uur naar Chiang Mai, tweedergrootste stad van
Thailand.
Er zijn nog veel meer foto's, de verwijzing hiernaar staat rechts op te pagina.
