Ho Chi Minh City (en afscheid pap en mam)

Om met een stukje kennisdeling te beginnen: Ho Chi Minh City heette voor 1976 Saigon, Ho Chi Minh is vernoemd naar de legendarische leider van communistisch Noord Vietnam.
We zijn per bus naar Ho Chi Minh gekomen, een reis van zo'n 4 uurtjes. De bus is erg comfortabel vergeleken met Thailand en Cambodia. Op het busstation nemen we meteen een taxi naar wat volgens Michael happy guesthouse heet. We kunnen het helaas niet vinden (achteraf blijkt het happy inn te heten) en besluiten dus maar om in een ander hotel te verblijven. We gaan ons eerst even opfrissen want je gaat behoorlijk zweten van zo'n busreis. We lopen een rondje door de stad heen, het valt ons meteen op dat er ongelovelijk veel brommers rijden (10 miljoen brommers in Ho Chi Minh City). Het oversteken valt dus ook niet mee, vooral omdat ze vlak voor je langs rijden. 's Avonds drinken we wat bij een bar en gaan we niet al te laat naar bed want we zijn helemaal uitgeput.


De volgende dag gaan we naar de Cu Chi tunnels (voor pap en mam: dit spreek je blijkbaar uit als koe tsjie). Even een stukje geschiedenis: Communistisch Noord Vietnam (de Viet Cong) viel Zuid Vietnam aan met als doel een land te vormen. Amerika probeerde dit te verhinderen door veel troepen te sturen en de communisten tegen te houden. Dit is ze echter niet gelukt, mede dankzij de Guerillia strijders van Cu Chi. Deze strijders hadden een heel tunnelnetwerk van meer dan 200km aangelegd, van Cambodia tot aan Saigon. Ook hadden ze vele booby-traps gemaakt. Uiteindelijk trok Amerika zich terug en werd Saigon bezet en hernoemt tot Ho Chi Minh City. Er zijn zo'n 53.000 Amerikanen, 250.000 Zuid Vietnameze soldaten en 1.1 milljoen Viet Cong. Hiernaast zijn nog vele burgers omgekomen, onderandere door Amerikaanse napalm bommen.
We zijn dus naar de tunnels geweest, of liever gezegd het gerenoveerde deel speciaal groter gemaakt voor westerlingen (de originele tunnels waren 60x80cm in diameter). Wel erg klein en bijna claustrofobisch, ook al liepen we maar 100 meter in de tunnel. Het is allemaal erg indrukwekkend en angstaanjagend, vooral de booby-traps. Robin en Michael hebben ook met een AK-47 Kalashnikov geschoten, oorverdovend. 's Avonds hebben we diner op een luxe boot, we hebben een uurtje gevaren. Toen was het helaas tijd om afscheid te nemen want pap en mam moesten 's morgens vroeg weg. Het waren 3 hele leuke en gezellige weken.



Zaterdag slapen we lekker lang uit, dit hebben we de afgelopen 3 weken namelijk niet echt gedaan :p We pikken een ontbijtje mee van de Franse bakker en gaan weer terug naar het hotel. Michael gaat hardlopen in het park, bloed heet buiten! Als hij klaar is komen een paar Vietnamezen om met hem te praten over allerlei dingen zoals politiek en werk, erg leuke en spontane mensen. 's Avonds hebben we afgesproken met Claire en Joe (van de Mongolie tour), we drinken wat biertjes en eten in een restaurantje. Erg gezellig en leuk om te horen wat ze allemaal gedaan hebben.

Zondag hebben we de Cao Dai tempel bezocht helaas moest dit in combinatie met de Cu Chi tunnels, deze hebben we dus twee maal gezien. De Cao Dai religie is een zeer speciale en komt alleen in Vietnam voor. Het is als het ware een mengelmoes van Confusionisme, Buddisme, Hinduisme en de Katholieke kerk. Het is dan ook geen wonder dat de tempel er nogal bont uit zag, allemaal kleuren en dingen, erg mooi dat wel. We hebben ook een stuk of 100 mensen zien bidden in de tempel. Hierna gingen we nogmaals naar de tunnels, alles het zelfde alleen heeft Michael nu met een M60 geschoten (zo'n machine geweer van Rambo).




Morgen gaan we nog een museum bezoeken en om 3 uur nemen we de bus naar Mui Ne, waar we de zandduinen gaan bezichtigen en gaan surfen.

Groetjes allemaal!!!

De Mekong Delta (Can Tho)

Na ons buikje vol te heb gegeten met het 'bij inbegrepen' ontbijt, ofwel een ontbijt waar je alles kan pakken wat je pakken kan, wat niet erg veel was omdat we aardig laat waren, informeren we bij de receptie voor een boottochtje door de Mekong delta. De Mekong delta bestaat uit een groot stuk land waar talloze riviertjes doorheen stromen, deze komen uiteraard zoals de naam het zegt van de grote Mekong rivier. De delta is de grootste rijstwinning in Vietnam. Vietnam produceert na Thailand het meeste rijst in Azie. Dit verhandelen ze dus ook naar andere landen.


We besluiten een tocht van ongeveer 5 uur te doen. Als onze camera's zijn opgeladen worden we opgehaald door de 'kapitein'. We lopen de straat uit naar de rivier die door de stad (Can Tho) stroomt. Hier wacht ons een best wel klein bootje op, gelukkig wel met motor. Met z'n 4en vertrekken we. Eerst varen we op een grote rivier. We zien hier tal van boten met verschillende ladingen; van zand naar betonnen palen, van fruit naar een kleine roeiboot die mensen met fiets en al naar de overkant brengt.


Even later komen we aan in het armere gedeelte van de stad. Bijna elk huis langs de rivierkant staat schots en scheef. Ook ligt er zoveel rommel dat het net een vuilnisbelt lijkt. Gelukkig gaan we hier gauw doorheen want het rook niet al te fris. Dan begint eigenlijk het plattelandsleven in beeld te komen. We varen door een soort mangrovebos met hier en daar half hout, half bakstenen huisjes. Het is hier niet druk meer. Er is echter meer verkeer op het water, zoals oude vrouwtjes die staand roeiend vooruitgaan, maar ook grotere boten met weer verschillende ladingen. Het is een smal kanaaltje dus soms gaan we er rakelings langs. Er groeien veel groene (nog ongeindentificeerde) planten in het water die zich om de schroef heen wikkelen. Dit maakt het tochtje niet een van de snelste.

Na een paar uur te hebben gevaren eten we wat lunch en nemen Sjaak en Carla een lekkere massage die erg goed bleek te zijn (geen spierpijn de dag later!). Als we water hebben ingeslagen gaan we verder. We stappen een paar keer uit en bekijken fruitbomen; we zien durian (stinkfruit!), mango's, bananenbomen, maar ook sperziebonen en rijstvelden. Ook zien we een 'monkeybridge' waar Sjaak en Michael heldhaftig overheen klimmen. Een monkeybridge bestaat uit maar een boomstam en een zwakke reling om je aan vast te houden. Tegen de wijze raad van de Lonely Planet in, gingen de grote, zware Westerners toch eroverheen, gelukkig brak het niet!

Onze kont begint nu toch wel pijn te doen zo lang zitten we in de boot. Het is nog een aardig stuk varen voordat we eindelijk aankomen bij het beginpunt. Het was wederom een geslaagde dag!